W konkluzji Państwowa Komisja Wyborcza nie stwierdziła takich naruszeń prawa wyborczego, które mogły wywrzeć wpływ na wyniki głosowania i wynik wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

W jedenastu sprawach Sąd Najwyższy wydał opinie o bezzasadności protestu (art. 75 ust. 1 i 1a). W sprawach tych postawiono zarzuty przekroczenia granic dozwolonej pomocy w głosowaniu osobom niepełnosprawnym (art. 54), niezapewnienia tajności głosowania (art. 6), błędnego liczenia głosów wyborców (art. 61), naruszenia przepisów o kampanii wyborczej, w tym art. 77 ust. 1 i art. 79 ust. 1 ustawy, głosowania poza lokalem wyborczym (art. 49). Zarzuty te nie zostały udowodnione lub wynikały z błędnego rozumienia przez wnoszącego protest przepisów ustawy.

W 71 sprawach Sąd Najwyższy pozostawił protesty bez dalszego biegu na podstawie art. 74 ust. 1 i 2 ustawy, w 10 sprawach zaś uznał, że pismo wyborcy nie jest protestem w rozumieniu art. 72 ust. 1 ustawy. Podstawami do wydania tych orzeczeń było: wniesienie protestu przed terminem (3 sprawy) lub po terminie (21 spraw) określonym w art. 73 ust. 1 i 2 ustawy; wniesienie protestu przez podmiot nieuprawniony do tego na mocy art. 72 ust. 2 i 3 ustawy (3 sprawy); niezawiadomienie o ustanowieniu pełnomocnika zamieszkałego w kraju przez wyborcę wnoszącego protest z zagranicy - art. 73 ust. 2 ustawy (3 sprawy); niewskazanie dowodów, na których oparte były zarzuty protestu, co stanowi naruszenie art. 73 ust. 3 ustawy (14 spraw); postawienie zarzutów wykraczających poza przewidziane w art. 72 ust. 1 ustawy podstawy protestu (24 sprawy); wniesienie protestu w sprawie, w której była możliwość wniesienia skargi lub odwołania do sądu lub Państwowej Komisji Wyborczej przed dniem głosowania - art. 74 ust. 2 ustawy (10 spraw), oraz wniesienie protestu dotyczącego osoby, która nie została wybrana na Prezydenta RP - art. 72 ust. 1 ustawy (3 sprawy).

W jednej sprawie postępowanie zostało umorzone wobec cofnięcia protestu.

Przewodniczący Państwowej Komisji Wyborczej wniósł o podjęcie uchwały stwierdzającej ważność wyboru.

Sąd Najwyższy

po rozważeniu sprawozdania Państwowej Komisji Wyborczej oraz opinii w sprawach protestów wyborczych stwierdził nieliczne naruszenia ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, które - przy uwzględnieniu obwieszczenia Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 9 października 2000 r. o wynikach głosowania i wyniku wyborów Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, zarządzonych na dzień 8 października 2000 r. (Dz. U. Nr 85, poz. 952) - nie miały wpływu na wynik wyboru, a także biorąc pod uwagę wnioski Przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej i Prokuratora Generalnego, na podstawie art. 129 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 76 ust. 1 i 2 ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, podjął następującą uchwałę:

wybór Aleksandra Kwaśniewskiego na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, dokonany dnia 8 października 2000 r.,

jest ważny.