Deklarowanym przez Komisję Europejską celem proponowanego rozporządzenia jest przyczynienie się do bardziej efektywnego, zintegrowanego i zrównoważonego funkcjonowania transeuropejskiej sieci transportowej (sieci TEN-T) poprzez stworzenie ram, które poprawią wydajność wszystkich portów i pomogą im radzić sobie ze zmianami w zakresie potrzeb transportowych i logistycznych. W ocenie Sejmu projekt nie umożliwi realizacji tego celu "lepiej" - w rozumieniu art. 5 ust. 3 TUE oraz art. 5 Protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, załączonego do TUE oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TfUE) - niż państwa członkowskie działające w oparciu o krajowe regulacje. Polepszenie jakości usług i modernizacja urządzeń portowych w celu poprawy wydajności portów sieci TEN-T, jak również zwiększenie niezależności finansowej portów w celu przyciągnięcia inwestycji do portów, mogą być osiągnięte w równym stopniu przez same państwa członkowskie UE bez konieczności dokonywania interwencji ze strony UE. Projekt rozporządzenia przewiduje środki, za pomocą których zamierza się osiągnąć zakładane cele, w szczególności: wprowadzenie ograniczenia liczby dostawców usług, nałożenie na określonych dostawców obowiązku świadczenia usługi publicznej, zapewnienie przejrzystej rachunkowości w celu efektywnego i właściwego wykorzystania środków publicznych, różnicowanie opłat za korzystanie z infrastruktury portowej w zależności od praktyk handlowych i efektywności środowiskowej oraz energetycznej. Państwa członkowskie dysponują już takimi środkami i ich regulacja w drodze rozporządzenia nie jest niezbędna. Działania UE w sektorze portowym, który ma strategiczne znaczenie dla gospodarki narodowej państw członkowskich mających dostęp do morza, muszą - ze względu na przewidywane skutki środowiskowe - uwzględniać wymiar lokalny i regionalny, a także specyficzne warunki hydrologiczne lub ekologiczne obszarów morskich, których dotyczą. Działania Unii zmierzające do regulacji tego sektora muszą mieć solidne uzasadnienie, zwłaszcza co do niezbędności ich podjęcia, jak i szczególnych korzyści (wartości dodanej) dla UE, oraz muszą być spójne z celem proponowanej regulacji. Komisja nie uzasadniła w sposób wystarczający konieczności podjęcia proponowanego działania.

Podsumowując, w ocenie Sejmu, proponowana regulacja narusza zasadę pomocniczości.